Άντε, γιατί πολύ στην μελαγχολία το ρίξαμε............

Το βίντεο που ακολουθεί είναι από την συναυλία που είχε διοργανωθεί το 1999 στο σύνταγμα κατά του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία. Κάπου μέσα στο πλήθος ήμουν κι εγώ. Κάποια στιγμή, μέλος του συγκροτήματος των Active Member, βγαίνει μπροστά στην σκηνή και παρουσία χιλιάδων διαδηλωτών, καίει το αμερικάνικο διαβατήριο του. Ακόμα αισθάνομαι στο πρόσωπο μου τα δάκρυα που με πλημμύρησαν, ενώ όλοι γύρω μου χειροκροτούσαν. Αισθάνθηκα πολύ μικρός μπροστά σ’ αυτό που έκανε εκείνη την στιγμή, αυτό το παλικάρι. Μπροστά στο μεγαλείο αυτής της πράξης. Στην ουσία απαρνιόταν την πατρίδα του. Την έφτυνε μες στα μούτρα, θεωρώντας την υπεύθυνη για όλο αυτό το αίμα. Είχε την μαγκιά, αν και εδώ θα ταίριαζε άλλη λέξη, να το κάνει. Ακόμα δεν έχω απαντήσει στον εαυτό μου αν θα μπορούσα να πράξω το ίδιο και να υποστώ όλες τις συνέπειες που υπέστη αργότερα αυτό το παιδί. Κατάλαβα όμως πολύ καλά από τότε την διαφορά της πραγματικής αντίστασης απ’ αυτή της σίγουρης.

Χθες ήταν η τέταρτη επέτειος από την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.Το βίντεο που ακολουθεί είναι από το blog "Peace Takes Courage" της μικρής αμερικανίδας ακτιβίστριας Ava Lowery.

Χρόνια τώρα παρατηρώ τους ανθρώπους. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα πάντα να ερευνήσω, να συμπεράνω, να κατανοήσω, συμπεριφορές και χαρακτήρες. Κάποτε τα βιβλία ψυχολογίας τα ρούφαγα όπως το νερό. Σαν τους εξερευνητές που διψάνε για κάποια ανακάλυψη. Ώσπου κάποια στιγμή θεώρησα ότι ανακάλυψα τα πάντα. Ή μάλλον τον κώδικα για να κατανοώ τα πάντα. Τραβηγμένο, το ξέρω.
Νομίζω, τώρα πια, ότι οι άνθρωποι δεν ζουν. Οι περισσότεροι τουλάχιστον, απλώς αναπνέουν. Έχουν δημιουργήσει, οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι’ αυτούς, μια εικονική πραγματικότητα και υπακούουν στους κανόνες της. Εικονικές αγάπες, εικονικές φιλίες, εικονικά ζευγάρια, εικονικές σχέσεις γενικότερα. Βέβαια οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν. Κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Πιστεύουν ότι ζωή είναι όλο αυτό το πρότυπο που υπηρετούν. Μια "καλή" δουλειά, ένας "καλός" γάμος, ένα "καλό" σπίτι, ένα "καλό" εξοχικό για weekend με "φίλους", ένα "καλό" αυτοκίνητο, ένα "καλό" ξενοδοχείο στις διακοπές. Υπάρχουν άνθρωποι που συναναστρέφονται άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί φοβούνται την μοναξιά. Υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύτηκαν γιατί απλώς έφτασαν σε "ηλικία γάμου". Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα παιδιά σαν μια προέκταση του εαυτού τους. Υπάρχουν ζευγάρια που δεν χωρίζουν, κι ας μην έχουν καμία ψυχική επαφή. Που όταν κάνουν "έρωτα" το κάνουν από υποχρέωση κι όχι από συναισθηματική και ψυχική ανάγκη. Και το θεωρούν φυσιολογικό. Απλοί συγκάτοικοι. Στην καλύτερη περίπτωση. Υπάρχουν νέοι που "μορφώνονται" για να αποκτήσουν ένα προσόν που θα μπορέσουν να πουλήσουν αργότερα σε κάποιον που τους δίνει πολλά λεφτά. Και κοινό χαρακτηριστικό όλων, ότι ασχολούνται με όλα, εκτός βέβαια από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Στο τέλος, αν είναι τυχεροί, ανακαλύπτουν όλα όσα αληθινά έχασαν. Μα τότε πια είναι αργά. Πολύ αργά…………..

"Θέλει Μαγκιά"

Έχω πάρει την κιθάρα και χορεύω με την ανιψούλα μου.Για σηκωθείτε από τις οθόνες και ακολουθείστε..........

Σαν σήμερα,13 χρόνια πριν,έφευγε από κοντά μας η τελευταία Ελληνίδα Θεά.Στην Μελίνα δεν αρμόζουν,ούτε τα πολλά,ούτε τα μεγάλα λόγια.Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ από μόνη της.Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που την γνώρισε από κοντά.

Μας λείπεις..........

"Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να την διανοηθώ σε όλη της την έκταση, την ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελεσματα της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματα μου".



"Πανσέληνος"

"Fading Like A Flower"