Είναι μέρες τώρα που θέλω να αναφερθώ σε ένα φαινόμενο, που δεν είναι τωρινό, αρχίζει όμως να παίρνει διαστάσεις, να με προσβάλει σαν άτομο, και σαν πολίτη. Τις δημοσκοπήσεις. Να ξεκαθαρίσω καταρχήν ότι ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ να αντιπροσωπεύω κανένα, όπως επίσης και να αντιπροσωπεύομαι από κανένα. Ότι δεν παραχωρώ σε κανένα το δικαίωμα να μιλάει εκ μέρους μου.

Δεν θα αναφερθώ σε τεχνικά θέματα όπως αυτό της συγκρότησης των ερωτηματολογίων ή αυτό της επεξεργασίας των στοιχείων, αλλά στην φιλοσοφία η οποία διέπει αυτές τις "έρευνες".

Ερωτάται λοιπόν μία μικρή ομάδα ανθρώπων για κάποιο θέμα, και όλων αυτών οι απαντήσεις υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν εκατομμύρια άλλους. -"Όχι ρε μεγάλε". Η δική μου γνώμη είναι μοναδική, δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις 3 ή 4 που υποδεικνύεις σκόπιμα και όσο και μειοψηφία και αν είναι, απαιτώ να καταγραφεί. Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να την πετάς απέξω; Ποιοι είναι αυτοί που απαντούν αντί εμού; Μπορεί να με αντιπροσωπεύει η κάθε "κατίνα" όταν την ώρα που μαγειρεύει και προσέχει να μην της καούν οι πατάτες, απαντάει στις ερωτήσεις σου μέσω τηλεφώνου; Μπορεί να εκφράζει κάποιος γνώμη για το blogging, ας πούμε, όταν δεν ξέρει καν τι σημαίνει η λέξη;

Και όλα αυτά σε μια εμφανή προσπάθεια να με στρέψεις καταρχήν εκεί που θέλεις εσύ. Να μου καθοδηγήσεις την συμπεριφορά και να την κάνεις αχταρμά με αυτήν της μάζας. Να μην ξεχωρίζει. Και στην συνέχεια να με εξαφανίσεις τελείως.

"Don't Speak"

"Φτωχοί άνθρωποι. Συνηθίζουν πάντα να γίνονται θύματα. Όταν κανείς τους κολακεύει, χαμογελούν. Όταν τους ταπεινώνει, υποφέρουν. Βρίζουν αν τους βρίσουν, πληγώνουν αν τους πληγώσουν. Ποτέ δεν είναι ελεύθεροι. Οι συνάνθρωποι τους μπορούν να τους φέρουν από την χαρά στην λύπη, από την ελπίδα στην απελπισία".

ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ

"Sunday Bloody Sunday"

Πριν από λίγο γύρισα από μια συνάντηση στελεχών της εταιρείας μου. Ξέρετε, εκεί που η μόνη γλώσσα που χρησιμοποιείτε είναι αυτή των αριθμών. Εκεί που αναλύονται τζίροι, budget, κόστη και άλλα παρόμοια. Εκεί που κάποιοι αποφασίζουν για το μέλλον κάποιων άλλων. Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που μπήκα σ’ αυτό το λούκι, νομίζω ότι ακόμα δεν έχω αποδεχθεί πλήρως τον ρόλο αυτό. Αν και πιστεύω ότι οι προϊστάμενοι και οι υφιστάμενοι μου με θεωρούν πολύ καλό στην δουλειά μου. Εκτός κάποιων στενών προτύπων βέβαια, αλλά καλό. Προσπαθώ, και αυτό είναι το πιο κουραστικό, να μην μεταφέρω στους υφισταμένους μου την πίεση που δέχομαι από "πάνω". Το αντίθετο μάλιστα. Να την φιλτράρω και να την εντάσσω σε όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινα πλαίσια.
Κοιτούσα λοιπόν σήμερα τους συναδέλφους μου και αναρωτιόμουν, χωρίς αλήθεια καμιά υπεροψία ή κριτική διάθεση, τι κοινό έχω εγώ μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Οι λέξεις "Καρδιά", "Συναίσθημα", "Έρωτας", “Ευαισθησία", "Αγάπη" τους λένε τίποτα ή είναι κενές περιεχομένου; Το να διαβάσει κάποιος ένα μυθιστόρημα ή ένα ποίημα το θεωρούν κάτι ωφέλιμο ή χάσιμο χρόνου; Γνωρίζουν ίσως ότι εκτός από την τηλεόραση υπάρχει ο κινηματογράφος και το θέατρο; Ότι μουσική δεν είναι μόνο ότι κινητοποιεί τους γοφούς, αλλά και τη ψυχή; Για να μην αναφέρω και κάποια σημαντικότερα. Ότι πρέπει να ορθώνεις το ανάστημα σου μπροστά στην αδικία. Ότι πρέπει να πολεμάς όταν προσπαθούν να σε υποδουλώσουν προσβάλοντας την προσωπικότητα σου.
Έχω την σιγουριά ότι με θεωρούν ίσως και σνομπ, επειδή με τους περισσότερους δεν έχω ούτε καν τυπικές προσωπικές σχέσεις. Συνεργαζόμαστε στα πλαίσια της εταιρείας και that’s all. Είμαι άνθρωπος που αν δεν μου ταιριάζεις σαν χαρακτήρας δεν μπορώ να προσποιούμαι. Μπορεί κάποιοι να το θεωρούν ελάττωμα και ίσως να’ ναι. Τέλος πάντων. Το τραγούδι που ακολουθεί είναι κι αυτό εκτός των στενών προτύπων. Να ανάψουν λίγο τα αίματα……….

"Paradise City"

Σιωπή απόλυτη. Νεκρική την λένε. Μόνο ο ήχος των σταγόνων ιδρώτα που αφήνουν μία-μία το πρόσωπο σου μπορεί να την σπάσει. Όμως κι αυτές παραμένουν βουβές. Ακόμα κι ο αέρας στον χώρο υπακούει και σταματάει να κινείται. Όλα είναι έτοιμα. Εκτός από σένα. Ζητάς λίγη παράταση, αλλά ξέρεις ότι είναι ανώφελο. Η παράσταση πρέπει να ξεκινήσει και πρωταγωνιστής είσαι εσύ. Κάνεις την πρώτη κίνηση. Νοιώθεις ήδη να αιωρείσαι σε κάτι αβέβαιο. Οι σταγόνες του ιδρώτα πολλαπλασιάζονται. Ο φόβος έχει ήδη παρουσιαστεί μπροστά σου. Τον περίμενες, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Η απόσταση μέχρι το τέλος, σου φαίνεται τώρα πολύ μακριά. Και το κενό μεγαλύτερο. Προσπαθείς να συνεχίσεις επιστρατεύοντας όλες σου τις αισθήσεις. Ισορροπείς μεταξύ θέλησης και δειλίας. Είσαι μόνος σου, παρότι αισθάνεσαι όλα τα βλέμματα πάνω σου. Το επόμενο βήμα είναι μοιραίο. Πέφτεις…….. Κλείνεις τα μάτια για να μην δεις το τέλος. Όταν τα ξανανοίγεις αντικρίζεις το ίδιο σκηνικό.

Ευτυχώς ή δυστυχώς υπήρχε δίχτυ ασφαλείας.

"Twist In My Sobriety"

"Tears In Heaven"

Σήμερα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού μας:

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΣΑΒΙΔΙ.
Από πού το αγόρασε. Με τι χαρτονόμισμα. Τι φορούσε και που σκόνταψε φεύγοντας.
Αποκλειστικές δηλώσεις του ιδιοκτήτη του καταστήματος.

ΒΙΑΣΜΟΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ.
Που έγινε. Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε προφυλακτικό. Πόσα κινητά βιντεοσκόπησαν το γεγονός και πόσα megapixel ήταν οι κάμερες του καθενός απ’ αυτά. Φυσική αναπαράσταση με την ίδια την 15χρονη.

ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ.
Τι είπε ο Έλληνας πιλότος στον Τούρκο συνάδελφο του. Γιατί αντάλλαξαν κινητά τηλέφωνα και που έδωσαν το επόμενο ραντεβού. Όλη η συνομιλία.

ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.
Τι σάντουιτς προτιμούν οι καταληψίες. Γιατί οι περισσότεροι στρέφονται ξανά στην γαλοπούλα. “Βρήκαμε την ησυχία μας” λένε οι γονείς. Που και πότε προγραμματίζεται η επόμενη “Μακριά Γαϊδούρα”. Δηλώσεις μαθητών.

ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ.
“Δεν μου άρεσε το χρώμα της κουκούλας του” ισχυρίζεται ο αστυνομικός. Τον διαψεύδει ο διαδηλωτής. “Τον είχα ρωτήσει πρώτα, τι χρώμα προτιμά”. Όλη η αλήθεια για το περιστατικό.

ΕΤΟΙΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Ποια κυλικεία καταργούνται. Τι χρώμα θα έχουν οι αίθουσες και γιατί αυξάνει ο χρόνος του δεύτερου διαλείμματος. Αντιδρούν οι μαθητές καθώς δεν αντιμετωπίζεται το φλέγον θέμα της ώρας προσέλευσης. Ζωντανή σύνδεση.

ΑΓΡΙΕΥΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ.
Που αναμένονται οι επόμενες πλημμύρες. Σε ποιους δρόμους θα χρειαστείτε βάρκα και σε ποιους υποβρύχια στολή. Ποιοι δήμαρχοι θα τα ρίξουν στους νομάρχες και ποιοι νομάρχες στην κυβέρνηση. Εικόνες από δορυφόρο.

ΜΟΔΑ.
Ποιο διάσημο μοντέλο έρχεται το καλοκαίρι στην χώρα μας. Γιατί η κυβέρνηση θεωρεί την επίσκεψη ζωτικής σημασίας για τα εθνικά μας θέματα. Που θα μείνει, τι θα φάει και τι θα φορέσει. Όλο το καυτό παρασκήνιο.

Γιατί εμείς δεν λέμε μαλακίες. Απλώς τις αναπαράγουμε.

Αιτία για το σημερινό post είναι η παραπάνω φωτογραφία και όχι η αυριανή ημέρα. Αυτή αποτελεί απλώς την αφορμή. Είμαι σίγουρος ότι αύριο, σχεδόν όλη η ελληνική και διεθνής blogόσφαιρα θα ασχολείται με τον Άγιο Βαλεντίνο. Εγώ θέλω απλώς να δείξω την αγνότητα που εκπέμπει αυτή η εικόνα. Μια αγνότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε αληθινό έρωτα, κάθε αληθινή αγάπη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Το τραγούδι που ακολουθεί αφιερώνεται σε κάθε τι αληθινό που ξεσηκώνει την καρδιά μας.

"ΜΙΝΟΡΑΚΙ"

"Far Away, There In The Sunshine,
Are My Aspirations.
I May Not Reach Them,
But I Can Look Up
And See Their Beauty,
Believe In Them And Try To Follow
Where They May Lead"

Louisa May Alcott

"Englishman In New York"

Η κοινή γνώμη. Κάθε φορά που ακούω αυτή την λέξη ασυναίσθητα με πιάνουν τα γέλια. Και αμέσως μετά η οργή καθώς έρχεται στο μυαλό μου ο στίχος του ομώνυμου τραγουδιού του Τζ. Πανούση: “ Η κοινή γνώμη, μια κοινή, μια πόρνη”. Γιατί για μένα γι αυτό ακριβώς πρόκειται. Για μια πόρνη. Όχι όμως απ’ αυτές των οίκων ανοχής. Μα απ’ τις άλλες. Αυτές με το καθαρό κορμί, αλλά με την βρώμικη ψυχή.
Η κοινή γνώμη. Η πρόσθεση και ο συνδυασμός όλων των δειλών, ανήθικων, ανέραστων, υποκριτών ανθρώπων. Αυτόκλητων κριτών των πάντων. Άγουν και άγονται κατά το δοκούν. Περιμένουν να κατασπαράξουν κάθε τι που φυσάει κόντρα στον δικό τους άνεμο. Κάθε τι που πετάει ελεύθερο εκτός ¨προτύπων¨.
Η κοινή γνώμη. Τόπος συνάντησης της ¨κατίνας¨ της Δραπετσώνας και της Εκάλης. Του φοιτητή και του πανεπιστημιακού. Του εργάτη και του εργοδότη. Του δεξιού και του αριστερού.
Πετάω στα μούτρα όλων αυτών την επιγραφή απ’ τον τάφο του Ν. Καζαντζάκη:



"Zombie"

Τον ουρανό τον σκέπασαν τα σύννεφα. Η βροχή πέφτει σαν δάκρυ από κάποιο Υπέρτατο Ον και η θλίψη μέσα μου ανεβάζει στροφές. Μπορεί να φταίει η ατμόσφαιρα, μπορεί να φταίνε τα τραγούδια που ακούω, μπορεί να φταίω εγώ, μπορεί….. μπορεί…..μπορεί……

Αρχίζω να νοσταλγώ την εφηβεία μου. Τα χρόνια του γυμνασίου…του λυκείου…. Αν ξαναγεννιόμουν την στιγμή που τελείωνα το σχολείο, τώρα θα έδινα πάλι πανελλήνιες. Πέρασαν κιόλας τα διπλά χρόνια. Σαν αέρας. Αναρωτιέμαι που να βρίσκονται οι συμμαθητές μου. Μερικούς δεν τους έχω δει καθόλου από τότε. Κάποιους άλλους, τυχαία σε κάποιο τυχαίο μέρος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Ποτέ δεν φανταζόμουν και ποτέ δεν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα. Στέλεχος πολυεθνικής. Να παιδαγωγώ πιτσιρίκια ήθελα πάντα.

Τέλος πάντων…… θα μου περάσει.....

Το τραγούδι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που με συντροφέψατε όλα εκείνα τα χρόνια, αλλά και σε όλους εσάς της γενιάς μου που δεν έτυχε να συναντηθούμε, μοιραστήκαμε όμως κοινές εμπειρίες, κοινές αγωνίες, κοινούς αγώνες.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ……………..

"Burning Heart"