Οι άνθρωποι έχουν μια περίεργη αντίληψη του χρόνου...
Έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι άπειρος....κι οι ίδιοι άφθαρτοι....
Συνηθίζουν να βάζουν φρένο στις επιθυμίες τους...πιστεύοντας ότι κι η επόμενη μέρα...η επόμενη στιγμή....θα είναι ακριβώς όπως η προηγούμενη....μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία....στην οποία αυτοί μπορούν να καθορίσουν το που....το πότε....και το πως....
Αναβάλλουν πράγματα νομίζοντας ότι η μοίρα είναι υποχρεωμένη να περιμένει αυτούς για το πότε θα αποφασίσουν να πραγματοποιήσουν τα θέλω τους...
Μέχρι που έρχεται εκείνη η τραγική στιγμή που τους ανατρέπει αυτό το πιστεύω....που το κατεδαφίζει σαν χάρτινο πύργο.....
Τότε που όλες οι αναστολές που είχαν πριν.... αίφνης χάνονται....μαζί με αυτό που λαχταρούσε η ψυχή τους.....μαζί με αυτό που ποθούσε το κορμί τους....
Το ταξίδι στα Κύθηρα....που δεν έκαναν....
Τα Σ' αγαπώ που δεν είπαν....
Ο έρωτας που δεν έκαναν με τον αγαπημένο τους....
A« back home