Ο χρόνος σταμάτησε απότομα στη
χώρα των παραμυθιών.....
Ακριβώς όπως στη χώρα των ονείρων
και της φαντασίας.....
Εκεί που ξαπόσταιναν οι
κουρασμένες ψυχές στο μακρύ τους ταξίδι προς τις άκρες των οριζόντων....
Στα κάστρα που κάποτε χόρευαν οι
έρωτες μικρών και όμορφων πριγκιπισσών.... τώρα κυριεύτηκαν από φαντάσματα
ηρώων και σβολωμένους γελωτοποιούς της απόλυτης ανυπαρξίας.
Βαλτωμένα πριγκιπόπουλα που
μεταμορφώθηκαν σε λασπωμένους βάτραχους δίχως την ελπίδα του φιλιού που θα τους
απελευθερώσει κάποτε από την αιώνια κατάρα.
Μαρμαρωμένοι βασιλιάδες στέκουν
μόνοι χωρίς υπηκόους..... δίχως χρυσοκέντητα ρούχα και φλουριά.... μόνο τώρα
γυμνοί υπομένουν την χλεύη των ένδοξων ημερών του βασιλείου τους.
Τα λίγα μαγικά λυχνάρια που
έμειναν.... σκούριασαν... κι όσο κι αν τα τρίβεις πια.... οι ευχές τους τα
εγκατέλειψαν..... λιποτάκτησαν....
Το
μαγεμένο δάσος ερήμωσε…… τα ξωτικά και οι καλές νεράιδες που το γέμιζαν ζωή με
τις φωνές και τα παιχνίδια τους έφυγαν……. Εξαφανίστηκαν……
Στους
έρημους δρόμους συναντάς μόνο διάσπαρτες πανοπλίες, σπασμένα σπαθιά κι ασπίδες
γενναίων ιπποτών που πρόδωσαν τον ιερό τους όρκο να προστατεύουν φτωχούς και
αδυνάτους…..
Οι
φωτιές που ξεπήδαγαν από το στόμα των δράκων έσβησαν…...τα φτερά τους
κόπηκαν….κι οι ίδιοι κοιμήθηκαν πάνω στην καταστροφή που προκάλεσαν….
Στο
τέλος τα μάγια τύλιξαν ολόκληρη τη χώρα….πάγωσαν τις καρδιές των αστεριών που
έπαψαν να λαμπυρίζουν και εκατομμύρια ξόρκια ωσάν να βγήκαν από τα βιβλία όλων
των μάγων της οικουμένης έπεσαν σαν στάχτες θάβοντας...
την Αγάπη…
την Ελπίδα….
την Αναγέννηση…..
την Αγάπη…
την Ελπίδα….
την Αναγέννηση…..
