Google
Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006
Της Άρνης Το Νερό

Αχ, της Άρνης το νερό, της αρνησιάς
Της αρνησιάς η βρύση
Αχ, της Άρνης το νερό, το ήπιες και
Το ήπιες και μ’ αρνήθεις

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
Της Άρνης το πικρό νερό
Κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
Και πάλι εσένα άμα σε δω
Κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
Και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

Αχ, της λήθης το στενό, το πέρασες
Το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
Της Άρνης το πικρό νερό
Κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
Και πάλι εσένα άμα σε δω
Κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
Και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

Στα χείλη στάξε να το πιω
Της Άρνης το πικρό νερό
Κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
Και πάλι εσένα άμα σε δω
Κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
Και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

(Μουσική/Στίχοι: Σταύρος Σιόλας)

Απλά υπέροχο.........


 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 9:59 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006
Στιγμές

Στιγμές. Μόνο στιγμές έμειναν. Και αυτές θολές. Χειμώνας παντού. Τα κάλυψε όλα η απέραντη απουσία της μνήμης. Κι εγώ, γυμνός, στην μέση ενός γυμνού τοπίου. Να περιμένω μια πινελιά που θα το ζωντανέψει. Μια πνοή. Μάταια ίσως, αλλά είναι το μόνο που φαίνεται ικανό να αποτρέψει το χειρότερο. Η μοναξιά φλερτάρει με τη ελπίδα μου. Την κρατάει δέσμια. Την ξεγελά με μια υπόσχεση που μόνο η ίδια ξέρει αν θα πραγματοποιήσει ποτέ. Κάθε φορά που το φως με το σκοτάδι σμίγουν. Κάθε φορά που το φως με το σκοτάδι χωρίζουν. Πεθαίνει και ανασταίνεται. Κύκλος. Χωρίς αρχή και τέλος.
Ασυναίσθητα η ελπίδα γίνεται οργή. Σωρεύεται μέσα μου. Ψάχνει διέξοδο στον κενό καθρέπτη που αρνείται το είδωλο του. Το γυμνό τοπίο αποκτά χρώμα. Μαύρο. Για πολύ λίγο η σκέψη μεθά με το όνειρο μιας άσβεστης εικόνας. Και μετά τίποτα. Μόνο σκιές, που χορεύουν γύρω από το νεκρό τρόπαιο τους.
Προσπαθώ να ακούσω. Να αισθανθώ. Να κατανοήσω. Μάταια. Όλες οι αισθήσεις μου πολεμούν σε μια άνιση μάχη. Δακρύζω. Μα όχι με τα μάτια. Και όχι με δάκρυα. Κοιτώ γύρω μου. Οι σκιές
έφυγαν. Αφήνω τον εαυτό μου να γίνει ένα με την άχρωμη αίσθηση της στιγμής. Δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω. Δεν ξέρω καν ΓΙΑΤΙ το κάνω. Απλώς προχωρώ τυφλά σε κάτι που με καλεί από μακριά. Κάτι που περιμένει κι αυτό, όπως εγώ, την λύτρωση. Νοιώθω την απόσταση, μα συνεχίζω.
Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή χωρίζεται από το σώμα. Πετά ψηλά. Εκεί που βρίσκονται κι άλλες ψυχές. Την λυτρώνουν πρόσκαιρα από την μοναξιά και την οδηγούν σε ένα άλλο ταξίδι. Στον δικό τους τόπο. Στον δικό τους χρόνο. Μα γρήγορα επιστρέφει πίσω. Στο δικό της ταξίδι. Στο δικό της χρόνο. Στο άγνωστο αίσθημα της αναζήτησης.
Αναπνέω με δυσκολία. Οι ανάσες μου αρνούνται αυτή την φορά να εκτεθούν σε κάτι που δεν γνωρίζουν το τέλος του. Σαν να μην θέλουν να με ακολουθήσουν σ’ αυτό το ταξίδι. Προσπαθούν να συνωμοτήσουν με τις άλλες αισθήσεις που συνεχίζουν να πολεμούν. Δεν ξέρω για πόσο θα μου είναι ακόμα πιστές. Κουράστηκαν. Έχουν γίνει ευάλωτες. Παρακαλούν να τελειώσει το μαρτύριο τους
όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Με παρακινεί να κοιτάξω πίσω μου. Διακρίνω μια φιγούρα που χαμογελά. Νοιώθω ότι με ειρωνεύεται. Με κοροϊδεύει. Πλησιάζω και αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Τρομάζω στη θέα. Συνειδητοποιώ όμως πως αυτό που βλέπω δεν είμαι εγώ. Στην όψη ίσως ναι, μα μόνο σ’ αυτό. Το ειρωνικό χαμόγελο γίνεται σαρκαστικό γέλιο. Επίμονο. Εκνευριστικό. Μαζεύω όσες δυνάμεις έχω και απομακρύνομαι. Χάνομαι πάλι στο γυμνό τοπίο.
Εικόνες βομβαρδίζουν το μυαλό μου. Προσπαθούν να δώσουν χρώμα στις στιγμές που ζω. Ομολογώ ότι το καταφέρνουν προς στιγμήν. Μα ξέρω ότι είναι προσωρινό. Έχει
ξαναγίνει. Όλα σε λίγο όμως θα είναι όπως πριν. Άχρωμα. Κι εγώ πάλι γυμνός. Στο ίδιο γυμνό τοπίο. Στις ίδιες θολές στιγμές…….



"Twist In My Sobriety"
 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 8:26 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006
Στα Παιδιά Που Δεν Φοβήθηκαν......

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
Εδώ μπροστά σας να σταθώ
Τραγούδια και μισόλογα
Στο φως να καταθέσω.
Πως πήρα τέτοια απόφαση
Δεν ξέρω αν θα αντέξω
Η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό


Νοέμβρης ήταν η χρονιά
Και εδώ γινόταν του χαμού.
Εγώ ήμουν 19 κι αυτή 73.
Και να που ερωτεύτηκα
Κάποια χρονολογία
Κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.


Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
Μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
Μεγάλωσαν και οι φίλοι μου
Εκεί γύρω στα σαράντα.
Στα κόμματα γαντζώθηκαν
Κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
Κι άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα.


Η απόσταση μας ένωσε
Μα οι θύμισες πληγώνουνε
Και λέμε σαν βρισκόμαστε
Τα ίδια και τα ίδια.
Μα νοιώθω σαν μικρό παιδί
Που πάλι το μαλώσανε
Και φεύγω σε μια άγονη επαρχία.


Κοιτάζω πάλι πίσω μου
Δυο γιους απόχτησα κι εγώ
17 Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη
σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο και απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό.


Κρατάω το στόμα μου κλειστό
Τα χείλη μου ματώσανε
Κι αυτοί που μας προδώσανε
Ανέραστοι να μείνουν
ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ
Αυτό έχω μόνο να τους πω
Τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν.


ΝΟΕΜΒΡΗΣ ’91 Δ. ΤΣΑΚΝΗΣ

Λίγοι στίχοι για τα παιδιά που δεν φοβήθηκαν……..

 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 7:00 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006
Εγώ Και Εκείνος

Κάποιες φορές νοιώθεις την ανάγκη να γράψεις, αλλά όταν κάθεσαι κάτω για να τα αποτυπώσεις κάπου, διαπιστώνεις ότι μόνο η ανάγκη έχει μείνει. Όλα αυτά που είναι μέσα σου και σε παρακινούσαν πριν από λίγο, τώρα σιωπούν. Ίσως γιατί φοβούνται. Ίσως γιατί τρέμουν στην ιδέα της αποκάλυψης τους. Ή απλά ίσως δεν βρίσκουν τον τρόπο, τον δρόμο, την έξοδο.

Έχει σκοτεινιάσει έξω. Ένας από τους λόγους που αγαπώ τον χειμώνα είναι και αυτός. Σκοτεινιάζει πολύ γρήγορα. Στο σκοτάδι μπορείς να φανερώσεις πράγματα που δεν μπορείς να δείξεις στο φως. Αλλά και να κρύψεις κάποια άλλα. Μπορείς να αφήσεις ένα δάκρυ να κυλήσει χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε δουν. Κυρίως όμως μπορείς να εντοπίσεις το ίχνος σου. Να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, μακριά από όλους. Δεν είναι μοναχικότητα αυτό. Αυτήν μπορείς να την νοιώθεις και την ώρα που είσαι ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπων. Είναι η ανάγκη να επαναπροσδιοριστείς. Να θέλεις να αντικρίσεις τον εαυτό σου. Και όπως οι καλές νεράιδες στα παραμύθια, έτσι και αυτός δεν εμφανίζεται παρά μόνο όταν είσαι μόνος σου. Κι εκεί σε ένα χώρο και χρόνο που είναι άδειος απ’ όλα και γεμάτος μόνο από την παρουσία σας, γίνεται η συνάντηση. Αυτός που μιλάει πάντα είσαι εσύ. Για ότι έκανες. Ή για ότι δεν έκανες. Για ότι είπες. Ή για ότι σιώπησες. Για ότι κράτησες. Ή για ότι άφησες. Για όσα πήρες. Ή για όσα ξεπούλησες. Εκείνος μόνο ακούει. Άλλωστε αυτό είχες ανάγκη. Κάποιο φιλαράκι να σε ακούσει. Εσύ όμως νοιώθεις αυτά που θέλει να σου πει. Είναι όλα αυτά που μαζεύονται μέσα σου και σε πνίγουν. Ότι δεν κατάφερε να σε ταξιδέψει. Ότι σε κράτησε μακριά από τα όνειρα σου. Η ώρα που θα χωρίσετε δεν αργεί. Αν κατάφερες να διώξεις έστω λίγο από το βάρος σου, είσαι τυχερός. Αν όχι θα βασανίζεσαι μέχρι την επόμενη φορά, ελπίζοντας ότι θα είναι αυτή που θα σε λυτρώσει.

Για όσους δεν κατάλαβαν μόλις αποχαιρέτησα τον εαυτό μου……………..



"My Immortal"
 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 7:52 μ.μ. | | 3 Σχολίασαν
Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006
"Σε Σας Μιλάω Γονείς..."

Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.
Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.
Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.
Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.
Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.
Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.
Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.
Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.
Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.
Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.
Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;
Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;
Να τρέξουμε στη φύση;
Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.
Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.
Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.
Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.
Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.
Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας.
Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί.
Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.
Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;
Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.
Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.

Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών

Μαθητής Α'τάξη Γυμνασίου

Βουλιαγμένης


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 07-11-2006. Χωρίς δικά μου σχόλια.............
 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 5:56 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006
Ανέκδοτα
Η ζωή χρειάζεται και χιούμορ.Ίσως στην εποχή μας περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι χαμένη μέρα είναι εκείνη που δεν γελάσαμε. Δύο ανέκδοτα λοιπόν για να μην χαθεί η σημερινή μέρα.

Τρέχει ο λαγός του σκοτωμού μέσα στο δάσος και ξαφνικά βλέπει το ελάφι αραχτό κάτω από ένα δένδρο, να καπνίζει χασίσι.
- Τι κάνεις εδώ; Είσαι τρελός; Είμαστε μέσα στην φύση, στον καθαρό αέρα και εσύ ρουφάς μαύρο; Εμπρός σήκω να τρέξουμε παρέα να γυμναστούμε.
- Δίκιο έχεις λέει το ελάφι..
Παρατάει τα τσιγαριλίκια και αρχίζει να τρέχει με το λαγό. Εκεί που τρέχανε, συναντούν την αλεπού, να έχει πλακωθεί στην κοκαΐνη.
- Καλά ρε λέει το ελάφι, είμαστε μέσα στο δάσος στον καθαρό αέρα και εσύ σνιφάρεις κόκα; Έλα μαζί μας να τρέξουμε να γυμναστούμε να ανοίξουν τα πνευμόνια μας.
- Δίκιο έχετε ρε παιδιά λέει η αλεπού... και αρχίζει να τρέχει με τους άλλους δύο. Λίγο πιο κάτω συναντούν τον λύκο που ετοιμαζόταν να χτυπήσει ηρωίνη. - Καλά ρε δεν ντρέπεσαι; Να είμαστε μέσα στη φύση στον καθαρό αέρα και εσύ να τρυπιέσαι; Του λέει η αλεπού.. - Aντε σήκω και έλα μαζί μας να τρέξουμε να γυμναστούμε να ανοίξουν τα πνευμόνια μας. Λέει το ελάφι.. Και ο λύκος:
- Δε γαμιέστε πρωί πρωί λέω εγώ, κάθε φορά που παίρνει ο λαγός ecstasy, εμείς θα τρέχουμε σαν τους μαλάκες μέσα στο δάσος;;;

------------------------------------------------------------------------------------------------

Συζητούν δύο ξανθιές οπότε απορεί η μία και λέει στην άλλη:
- "Μπορείς να μου πεις όταν σβήνουμε το φως στο σπίτι που να πηγαίνει άραγε;"
- "Πολύ καλή ερώτηση", απαντάει η άλλη. "Θα πάω στο σπίτι να ψάξω", και φεύγει.
Μετά από μισή ώρα, αυτή που πήγε να ψάξει, επιστρέφει στο σπίτι της άλλης καμαρώνοντας και της λέει:
- "Βρήκα που πηγαίνει το φως όταν κλείνουμε τον διακόπτη."
- "Πες μου κι εμένα!", απαντάει η άλλη ανυπόμονα.
- "Μη βιάζεσαι," της λέει "σβήσε πρώτα όλους τους διακόπτες"... και αφού εκείνη τους σβήνει όλους της ξαναλέει χαμηλόφωνα:
- "...τώρα άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα του ψυγείου...!!!


Ελπίζω να άξιζαν. Εγώ πάντως γέλασα.........


 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 4:53 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006
Ο Μικρός Πρίγκηπας

Σήμερα θα ήθελα να πω λίγα λόγια για το όνομα που διάλεξα να φαίνεται στο προφίλ μου. Σίγουρα ούτε πρίγκηπας είμαι, ούτε κατοικώ στον αστεροειδή Β612. Τον τίτλο αυτό τον έχουν ακούσει σχεδόν όλοι. Πόσοι όμως έχουν διαβάσει το βιβλίο; Μου το χάρισαν πριν από ενάμισι σχεδόν χρόνο και το διάβασα αμέσως. Με συγκίνησε ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα ο μικρός ήρωας. Με μια ματιά αφοπλιστικά απλή. Μια ματιά που επικέντρωνε στα ουσιώδη. Στα γνήσια. Μια ματιά που δεν φιλτράρει έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία, η λογική. Έννοιες που με τα χρόνια χάνονται από μέσα μας. Έννοιες που δεν υπάρχουν στην “Νέα Τάξη Ιδεών”. Και πρακτικών. Θα προτιμούσα αντί να φλυαρώ να αποδώσω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο. Και να συμβουλέψω όσους δεν το έχουν διαβάσει να το κάνουν και όσοι το έχουν διαβάσει να το χαρίσουν και σε άλλους. Από εδώ μπορούν όσοι θέλουν να το κατεβάσουν και να το διαβάσουν.

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαράντα τρεις φορές.
Και λίγο αργότερα πρόσθεσες:
- Ξέρεις…, άμα νοιώθεις πολύ λυπημένος , αποζητάς τα ηλιοβασιλέματα….
- Ώστε ήσουν τόσο λυπημένος τη μέρα με τα σαράντα τρία ηλιοβασιλέματα;
Όμως ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

………………………………………………………………………………………

-Ξέρω έναν πλανήτη όπου ζει ένας κύριος κόκκινος σαν τομάτα
Δεν έχει ποτέ μυρίσει ένα λουλούδι. Δεν έχει ποτέ κοιτάξει
ένα αστέρι. Δεν έχει ποτέ αγαπήσει κανέναν. Δεν έχει κάνει ποτέ
τίποτε άλλο εκτός από προσθέσεις. Κι όλη την μέρα επαναλαμβάνει
όπως εσύ: “Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι σοβαρός άνθρωπος!

Και φουσκώνει από περηφάνια.
Όμως δεν είναι άνθρωπος, είναι μανιτάρι.

……………………………………………………………………………………….

- Πρέπει να απαιτείς από τον καθένα αυτό που ο καθένας μπορεί
να δώσει, συνέχισε ο βασιλιάς. Η εξουσία βασίζεται πριν απ’ όλα
στη λογική. Αν διατάξεις το λαό σου να πέσει στη θάλασσα, θα
επαναστατήσει. Μπορώ να απαιτώ να με υπακούν, γιατί οι διαταγές
μου είναι λογικές.

…………………………………………………………………………………………

-Εγώ, συνέχισε, έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα.
Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω μια φορά την βδομάδα.
Καθαρίζω και το σβησμένο. Δεν ξέρεις ποτέ. Είναι ωφέλιμο για
τα ηφαίστεια μου κι είναι ωφέλιμο για το λουλούδι μου να μου
ανήκουν. Εσύ όμως δεν είσαι ωφέλιμος στ’ αστέρια.

………………………………………………………………………………………….

- Οι άνθρωποι στον τόπο σου, είπε ο μικρός πρίγκιπας, καλλιεργούν
πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα στον ίδιο κήπο και δεν βρίσκουν εκεί
αυτό που γυρεύουν…
- Δεν το βρίσκουν, απάντησα.
- Κι όμως αυτό που ψάχνουν θα μπορούσαν να το βρουν σ’ ένα
μονάχα τριαντάφυλλο ή σε λίγο νερό...
- Φυσικά, απάντησα.
Κι ο μικρός πρίγκιπας πρόσθεσε:
- Όμως τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά.

…………………………………………………………………………………………….

- Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν
όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι
που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.

………………………………………………………………………………………………….

- Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό.
Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά.
- αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια.

…………………………………………………………………………………………………….

- Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν.

……………………………………………………………………………………………………..

- Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι.


 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 12:13 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006
Τιμητές Των Πάντων

Από πιτσιρικάς μ’ άρεσε να κάθομαι και να βλέπω τα δελτία ειδήσων. Θυμάμαι τον πατέρα μου,που συνήθιζε να λέει: “Ησυχία. Αρχίζουν οι ειδήσεις”. Και καθόμουν δίπλα του και άκουγα κι εγώ κι ας μην καταλάβαινα πολλά τότε. Σήμερα εξακολουθώ να παρακολουθώ, παρότι πιστεύω ότι ούτε στο ύφος, ούτε στο περιεχόμενο μπορούν να δικαιολογήσουν τον τίτλο τους. Ας πούμε ότι είναι μια κακή συνήθεια που μου έμεινε από παιδί. Παρακολουθούσα χθες για τον βιασμό, εντός ή εκτός εισαγωγικών, μιας μαθήτριας σε ένα σχολείο στην Εύβοια. Δεν θέλω να κάνω τον ντέντεκτιβ και να προσπαθήσω να ανακαλύψω τι ακριβώς έγινε.Ασχολούνται άλλοι με αυτό. Θα αναφέρω όμως τι με εξόργισε πραγματικά στην όλη ιστορία. Κάτι που δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανένας. Οι γεμάτες “απορία” και υποκρισία αναφορές των μεγαλο-δημοσιογράφων για το γεγονός. “Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα στα σχολεία”; Κράυγαζαν οι ηλίθιοι. Λες και δεν ξέρουν τι γίνεται εκεί έξω. Λες και κατέβηκαν από τον πλανήτη της ηθικής. Λες και τα σχολεία δεν είναι κι αυτά ένας καθρέπτης. Λες και δεν έχουν και οι ίδιοι εθύνη για αυτή την κατάντια, με την σαβούρα που σερβίρουν κάθε μέρα.Λες και δεν είναι αυτά τα αποτελέσματα ενός προτύπου που υπηρετούν δουλοπρεπώς. Λες και στις ιδιωτικές τους στιγμές δεν κάνουν κι αυτοί τα ίδια. Και προσπαθούν να υπερασπιστούν την ηθική οι ΑΝΗΘΙΚΟΙ. Εκεί καταντήσαμε. Και μπορούν να το κάνουν γιατί υπάρχουν εκατομμύρια ηλίθιοι που τους παίρνουν στα σοβαρά. Που εκμεταλλεύονται την κάθε είδους αμορφωσιά τους και έχουν τοποθετήσει τους εαυτούς τους περίπου στο επίπεδο του θεού. Αν όχι παραπάνω. Να μπορούν να βιάζουν εκατομμύρια ψυχές κάθε μέρα για λίγη τηλεθέαση. Ποιος είναι ο πολιτισμός σας κύριοι και κυρίες δημοσιογράφοι; Από το πρωί μέχρι το βράδυ μαλακίες. Σαν να μην υπάρχουν όμορφα πράγματα να δείξετε. Σαν να μην υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι να προβάλετε. Γιατί δεν πάτε σε ένα νυχτερινό σχολείο να προβάλετε αυτά τα παιδιά; Να σας πω εγώ γιατί. Γιατί αυτά τα παιδιά δεν είναι στο target group. Γιατί το πρωί δουλεύουν, το βράδυ διαβάζουν και δεν περισσεύει ώρα να παρακολουθήσουν τις ανοησίες σας. Άρα γιατί να ασχοληθείτε μαζί τους; Γιατί να προβάλετε τέτοια πρότυπα; Μία τέτοια προσωπικότητα δεν θα σας έπαιρνε στα σοβαρά και άρα δεν θα είχατε λόγο ύπαρξης. Κλείνω κάπου εδώ γιατί εκνευρίστηκα πάλι, αλλά θα επανέλθω……..

 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 6:20 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν
Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006
Από Γενιά Σε Γενιά.

Σήμερα το πρωί πέρασα έξω από ένα σχολείο που έχει κατάληψη. Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που βρισκόμουν και εγώ στην θέση αυτών των παιδιών. Με την συγκεκριμένη νεανική ορμή, την επαναστατικότητα, και το πάθος όχι αναγκαστικά να αλλάξει ο κόσμος (αυτό ήταν το ιδεατό ), αλλά να αλλάξει έστω κάτι. Τα φαντάστηκα και αυτά πολλά χρόνια μετά, στην δική μου θέση. Να παρατηρούν και αυτά κάποια άλλα παιδιά, από μια άλλη θέση τότε. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, δεκαετίες, και έχω την αίσθηση ότι η μια γενιά απλώς παρατηρεί την επόμενη. Και κάποιες φορές με μια διάθεση σύγκρισης. “ Εμείς τότε…….” Εμείς τότε ΤΙ; Και εσείς τότε ΤΙ; Τι κατάφερε η γενιά μου και οι γενιές πριν από την δικιά μου. Ποιος ευθύνεται για την σημερινή ξεφτίλα αν όχι όλοι εμείς; Δεν προσπαθώ να τα ισοπεδώσω όλα. Ούτε να προδιαγράψω την πορεία. Αλλά έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτό το άγονο χωράφι δεν γίνεται να καρποφορήσει τίποτα. Πρέπει να αλλάξει το έδαφος. Και μακάρι αυτά τα παιδιά, τα επόμενα ή τα μεθεπόμενα να καταλάβουν την σημασία να “σπέρνεις” σε έδαφος παρθένο. Να καταλάβουν ότι πρέπει να μορφωνόμαστε όχι για να βρούμε μια καλή δουλειά, αλλά για να μην είμαστε ανθρωπάκια. Για να μην σκύβουμε το κεφάλι . Για να μην κυριαρχεί ο φόβος μέσα μας. Για να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας. Για να απαιτούμε να μας σέβονται. Για να διεκδικούμε ότι μας ανήκει. Για να μπορούμε να διακρίνουμε το περιεχόμενο από το περιτύλιγμα. Για να μην ξεπουλιώμαστε στην τελική. Θα κλείσω με κάτι που είδα κάποτε κρεμασμένο στον τοίχο ενός λυκείου της περιοχής μου. Λυπάμαι μόνο που δεν θυμάμαι ποιός το έχει πει.

“ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ. ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ”.

 
Το Αποτύπωσε Ο Μικρός Πρίγκιπας Στις 4:15 μ.μ. | | 0 Σχολίασαν