Στιγμές. Μόνο στιγμές έμειναν. Και αυτές θολές. Χειμώνας παντού. Τα κάλυψε όλα η απέραντη απουσία της μνήμης. Κι εγώ, γυμνός, στην μέση ενός γυμνού τοπίου. Να περιμένω μια πινελιά που θα το ζωντανέψει. Μια πνοή. Μάταια ίσως, αλλά είναι το μόνο που φαίνεται ικανό να αποτρέψει το χειρότερο. Η μοναξιά φλερτάρει με τη ελπίδα μου. Την κρατάει δέσμια. Την ξεγελά με μια υπόσχεση που μόνο η ίδια ξέρει αν θα πραγματοποιήσει ποτέ. Κάθε φορά που το φως με το σκοτάδι σμίγουν. Κάθε φορά που το φως με το σκοτάδι χωρίζουν. Πεθαίνει και ανασταίνεται. Κύκλος. Χωρίς αρχή και τέλος.
Ασυναίσθητα η ελπίδα γίνεται οργή. Σωρεύεται μέσα μου. Ψάχνει διέξοδο στον κενό καθρέπτη που αρνείται το είδωλο του. Το γυμνό τοπίο αποκτά χρώμα. Μαύρο. Για πολύ λίγο η σκέψη μεθά με το όνειρο μιας άσβεστης εικόνας. Και μετά τίποτα. Μόνο σκιές, που χορεύουν γύρω από το νεκρό τρόπαιο τους.
Προσπαθώ να ακούσω. Να αισθανθώ. Να κατανοήσω. Μάταια. Όλες οι αισθήσεις μου πολεμούν σε μια άνιση μάχη. Δακρύζω. Μα όχι με τα μάτια. Και όχι με δάκρυα. Κοιτώ γύρω μου. Οι σκιές έφυγαν. Αφήνω τον εαυτό μου να γίνει ένα με την άχρωμη αίσθηση της στιγμής. Δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω. Δεν ξέρω καν ΓΙΑΤΙ το κάνω. Απλώς προχωρώ τυφλά σε κάτι που με καλεί από μακριά. Κάτι που περιμένει κι αυτό, όπως εγώ, την λύτρωση. Νοιώθω την απόσταση, μα συνεχίζω.
Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή χωρίζεται από το σώμα. Πετά ψηλά. Εκεί που βρίσκονται κι άλλες ψυχές. Την λυτρώνουν πρόσκαιρα από την μοναξιά και την οδηγούν σε ένα άλλο ταξίδι. Στον δικό τους τόπο. Στον δικό τους χρόνο. Μα γρήγορα επιστρέφει πίσω. Στο δικό της ταξίδι. Στο δικό της χρόνο. Στο άγνωστο αίσθημα της αναζήτησης.
Αναπνέω με δυσκολία. Οι ανάσες μου αρνούνται αυτή την φορά να εκτεθούν σε κάτι που δεν γνωρίζουν το τέλος του. Σαν να μην θέλουν να με ακολουθήσουν σ’ αυτό το ταξίδι. Προσπαθούν να συνωμοτήσουν με τις άλλες αισθήσεις που συνεχίζουν να πολεμούν. Δεν ξέρω για πόσο θα μου είναι ακόμα πιστές. Κουράστηκαν. Έχουν γίνει ευάλωτες. Παρακαλούν να τελειώσει το μαρτύριο τους όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Με παρακινεί να κοιτάξω πίσω μου. Διακρίνω μια φιγούρα που χαμογελά. Νοιώθω ότι με ειρωνεύεται. Με κοροϊδεύει. Πλησιάζω και αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Τρομάζω στη θέα. Συνειδητοποιώ όμως πως αυτό που βλέπω δεν είμαι εγώ. Στην όψη ίσως ναι, μα μόνο σ’ αυτό. Το ειρωνικό χαμόγελο γίνεται σαρκαστικό γέλιο. Επίμονο. Εκνευριστικό. Μαζεύω όσες δυνάμεις έχω και απομακρύνομαι. Χάνομαι πάλι στο γυμνό τοπίο.
Εικόνες βομβαρδίζουν το μυαλό μου. Προσπαθούν να δώσουν χρώμα στις στιγμές που ζω. Ομολογώ ότι το καταφέρνουν προς στιγμήν. Μα ξέρω ότι είναι προσωρινό. Έχει ξαναγίνει. Όλα σε λίγο όμως θα είναι όπως πριν. Άχρωμα. Κι εγώ πάλι γυμνός. Στο ίδιο γυμνό τοπίο. Στις ίδιες θολές στιγμές…….