Σήμερα το πρωί πέρασα έξω από ένα σχολείο που έχει κατάληψη. Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που βρισκόμουν και εγώ στην θέση αυτών των παιδιών. Με την συγκεκριμένη νεανική ορμή, την επαναστατικότητα, και το πάθος όχι αναγκαστικά να αλλάξει ο κόσμος (αυτό ήταν το ιδεατό ), αλλά να αλλάξει έστω κάτι. Τα φαντάστηκα και αυτά πολλά χρόνια μετά, στην δική μου θέση. Να παρατηρούν και αυτά κάποια άλλα παιδιά, από μια άλλη θέση τότε. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, δεκαετίες, και έχω την αίσθηση ότι η μια γενιά απλώς παρατηρεί την επόμενη. Και κάποιες φορές με μια διάθεση σύγκρισης. “ Εμείς τότε…….” Εμείς τότε ΤΙ; Και εσείς τότε ΤΙ; Τι κατάφερε η γενιά μου και οι γενιές πριν από την δικιά μου. Ποιος ευθύνεται για την σημερινή ξεφτίλα αν όχι όλοι εμείς; Δεν προσπαθώ να τα ισοπεδώσω όλα. Ούτε να προδιαγράψω την πορεία. Αλλά έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτό το άγονο χωράφι δεν γίνεται να καρποφορήσει τίποτα. Πρέπει να αλλάξει το έδαφος. Και μακάρι αυτά τα παιδιά, τα επόμενα ή τα μεθεπόμενα να καταλάβουν την σημασία να “σπέρνεις” σε έδαφος παρθένο. Να καταλάβουν ότι πρέπει να μορφωνόμαστε όχι για να βρούμε μια καλή δουλειά, αλλά για να μην είμαστε ανθρωπάκια. Για να μην σκύβουμε το κεφάλι . Για να μην κυριαρχεί ο φόβος μέσα μας. Για να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας. Για να απαιτούμε να μας σέβονται. Για να διεκδικούμε ότι μας ανήκει. Για να μπορούμε να διακρίνουμε το περιεχόμενο από το περιτύλιγμα. Για να μην ξεπουλιώμαστε στην τελική. Θα κλείσω με κάτι που είδα κάποτε κρεμασμένο στον τοίχο ενός λυκείου της περιοχής μου. Λυπάμαι μόνο που δεν θυμάμαι ποιός το έχει πει.

“ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ. ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ”.