Τον ουρανό τον σκέπασαν τα σύννεφα. Η βροχή πέφτει σαν δάκρυ από κάποιο Υπέρτατο Ον και η θλίψη μέσα μου ανεβάζει στροφές. Μπορεί να φταίει η ατμόσφαιρα, μπορεί να φταίνε τα τραγούδια που ακούω, μπορεί να φταίω εγώ, μπορεί….. μπορεί…..μπορεί……

Αρχίζω να νοσταλγώ την εφηβεία μου. Τα χρόνια του γυμνασίου…του λυκείου…. Αν ξαναγεννιόμουν την στιγμή που τελείωνα το σχολείο, τώρα θα έδινα πάλι πανελλήνιες. Πέρασαν κιόλας τα διπλά χρόνια. Σαν αέρας. Αναρωτιέμαι που να βρίσκονται οι συμμαθητές μου. Μερικούς δεν τους έχω δει καθόλου από τότε. Κάποιους άλλους, τυχαία σε κάποιο τυχαίο μέρος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Ποτέ δεν φανταζόμουν και ποτέ δεν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα. Στέλεχος πολυεθνικής. Να παιδαγωγώ πιτσιρίκια ήθελα πάντα.

Τέλος πάντων…… θα μου περάσει.....

Το τραγούδι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που με συντροφέψατε όλα εκείνα τα χρόνια, αλλά και σε όλους εσάς της γενιάς μου που δεν έτυχε να συναντηθούμε, μοιραστήκαμε όμως κοινές εμπειρίες, κοινές αγωνίες, κοινούς αγώνες.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ……………..