”Τα αληθινά Χριστούγεννα είναι σε κάτι στενά δρομάκια που τριγυρίζουν άνθρωποι μόνοι με τα χέρια στις φαγωμένες τους καρδιές χωμένα να μην κρυώνουν. Είναι στις στάσεις των λεωφορείων στις έξι το πρωί και σε κάτι εμπόλεμες ζώνες που τριγυρίζουν ξυπόλητα παιδιά βρώμικα και νηστικά.”

Παρότι το “Χνούδι” έχει απόλυτο δίκιο, οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νοιώσουν κάτι ξεχωριστό για λίγες μέρες. Να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, ότι η ζωή τους δεν είναι αποκλειστικά μίζερη. Ότι κάπου- κάπου κάτι την φωτίζει. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα φώτα και τα λαμπιόνια. Είναι οι μέρες που θυμόμαστε όλα αυτά που ξεχνάμε καθημερινά. Σαν μια διαδικασία επαναφόρτισης της ανθρώπινης υπόστασης μας. Της μπαταρίας που πρέπει να γεμίσει, με σκοπό όμως πάντα να αδειάζει. Και αυτό είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Γιατί οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή; Κάθε μέρα της ζωής τους μια γιορτή;
Επειδή όμως οι μέρες δεν προσφέρονται για πολλές αναλύσεις, ας παρασυρθούμε έστω και ψεύτικα σ’ αυτό τον ρυθμό των ημερών. Ας το κάνουμε για τα παιδιά. Αυτά που η ψυχούλα τους είναι καθαρή και αγνή. Σαν μια προσπάθεια ότι θα παραμείνει καθαρή και αγνή και στο μέλλον.