Πριν από λίγο γύρισα από μια συνάντηση στελεχών της εταιρείας μου. Ξέρετε, εκεί που η μόνη γλώσσα που χρησιμοποιείτε είναι αυτή των αριθμών. Εκεί που αναλύονται τζίροι, budget, κόστη και άλλα παρόμοια. Εκεί που κάποιοι αποφασίζουν για το μέλλον κάποιων άλλων. Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που μπήκα σ’ αυτό το λούκι, νομίζω ότι ακόμα δεν έχω αποδεχθεί πλήρως τον ρόλο αυτό. Αν και πιστεύω ότι οι προϊστάμενοι και οι υφιστάμενοι μου με θεωρούν πολύ καλό στην δουλειά μου. Εκτός κάποιων στενών προτύπων βέβαια, αλλά καλό. Προσπαθώ, και αυτό είναι το πιο κουραστικό, να μην μεταφέρω στους υφισταμένους μου την πίεση που δέχομαι από "πάνω". Το αντίθετο μάλιστα. Να την φιλτράρω και να την εντάσσω σε όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινα πλαίσια.
Κοιτούσα λοιπόν σήμερα τους συναδέλφους μου και αναρωτιόμουν, χωρίς αλήθεια καμιά υπεροψία ή κριτική διάθεση, τι κοινό έχω εγώ μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Οι λέξεις "Καρδιά", "Συναίσθημα", "Έρωτας", “Ευαισθησία", "Αγάπη" τους λένε τίποτα ή είναι κενές περιεχομένου; Το να διαβάσει κάποιος ένα μυθιστόρημα ή ένα ποίημα το θεωρούν κάτι ωφέλιμο ή χάσιμο χρόνου; Γνωρίζουν ίσως ότι εκτός από την τηλεόραση υπάρχει ο κινηματογράφος και το θέατρο; Ότι μουσική δεν είναι μόνο ότι κινητοποιεί τους γοφούς, αλλά και τη ψυχή; Για να μην αναφέρω και κάποια σημαντικότερα. Ότι πρέπει να ορθώνεις το ανάστημα σου μπροστά στην αδικία. Ότι πρέπει να πολεμάς όταν προσπαθούν να σε υποδουλώσουν προσβάλοντας την προσωπικότητα σου.
Έχω την σιγουριά ότι με θεωρούν ίσως και σνομπ, επειδή με τους περισσότερους δεν έχω ούτε καν τυπικές προσωπικές σχέσεις. Συνεργαζόμαστε στα πλαίσια της εταιρείας και that’s all. Είμαι άνθρωπος που αν δεν μου ταιριάζεις σαν χαρακτήρας δεν μπορώ να προσποιούμαι. Μπορεί κάποιοι να το θεωρούν ελάττωμα και ίσως να’ ναι. Τέλος πάντων. Το τραγούδι που ακολουθεί είναι κι αυτό εκτός των στενών προτύπων. Να ανάψουν λίγο τα αίματα……….
"Paradise City"
Αυτο ειναι το ασχημο στο χωρο εργασιας.Δεν υπαρχουν κοινα σημεια αναφορας μεταξυ των υπαλληλων...