Χρόνια τώρα παρατηρώ τους ανθρώπους. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα πάντα να ερευνήσω, να συμπεράνω, να κατανοήσω, συμπεριφορές και χαρακτήρες. Κάποτε τα βιβλία ψυχολογίας τα ρούφαγα όπως το νερό. Σαν τους εξερευνητές που διψάνε για κάποια ανακάλυψη. Ώσπου κάποια στιγμή θεώρησα ότι ανακάλυψα τα πάντα. Ή μάλλον τον κώδικα για να κατανοώ τα πάντα. Τραβηγμένο, το ξέρω.
Νομίζω, τώρα πια, ότι οι άνθρωποι δεν ζουν. Οι περισσότεροι τουλάχιστον, απλώς αναπνέουν. Έχουν δημιουργήσει, οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι γι’ αυτούς, μια εικονική πραγματικότητα και υπακούουν στους κανόνες της. Εικονικές αγάπες, εικονικές φιλίες, εικονικά ζευγάρια, εικονικές σχέσεις γενικότερα. Βέβαια οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν. Κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Πιστεύουν ότι ζωή είναι όλο αυτό το πρότυπο που υπηρετούν. Μια "καλή" δουλειά, ένας "καλός" γάμος, ένα "καλό" σπίτι, ένα "καλό" εξοχικό για weekend με "φίλους", ένα "καλό" αυτοκίνητο, ένα "καλό" ξενοδοχείο στις διακοπές. Υπάρχουν άνθρωποι που συναναστρέφονται άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί φοβούνται την μοναξιά. Υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύτηκαν γιατί απλώς έφτασαν σε "ηλικία γάμου". Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα παιδιά σαν μια προέκταση του εαυτού τους. Υπάρχουν ζευγάρια που δεν χωρίζουν, κι ας μην έχουν καμία ψυχική επαφή. Που όταν κάνουν "έρωτα" το κάνουν από υποχρέωση κι όχι από συναισθηματική και ψυχική ανάγκη. Και το θεωρούν φυσιολογικό. Απλοί συγκάτοικοι. Στην καλύτερη περίπτωση. Υπάρχουν νέοι που "μορφώνονται" για να αποκτήσουν ένα προσόν που θα μπορέσουν να πουλήσουν αργότερα σε κάποιον που τους δίνει πολλά λεφτά. Και κοινό χαρακτηριστικό όλων, ότι ασχολούνται με όλα, εκτός βέβαια από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στο τέλος, αν είναι τυχεροί, ανακαλύπτουν όλα όσα αληθινά έχασαν. Μα τότε πια είναι αργά. Πολύ αργά…………..
"Θέλει Μαγκιά"
Πρίγκηπά μου, δεν θέλω να θεωρηθώ γραφική, αλλά ρε παιδί μου αρχίζω και νομίζω πως δεν είσαι εσύ. Είσαι εγώ....
Όποια φράση και να πάρω, είναι η σκέψη μου, το βίωμά μου.
Παράξενο.......