Όταν άνθιζες όλοι έλεγαν ότι θα γινόσουν το πιο όμορφο τριαντάφυλλο. Το κόκκινο χρώμα σου, απόδειξη του πάθους για ζωή. Τα φύλλα σου η ίδια η ζωή. Χρόνια τώρα στέκεσαι αγέρωχο μέσα σε ένα απέραντο λιβάδι, κοιτάζοντας τον ήλιο πάντα στα μάτια και αντέχοντας χειμώνες που σάρωναν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Πες μου όμως, γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα δακρύζεις………..
*Στον Πατέρα μου.
| |
"......ο,τι πολυ αγαπησες, θαρθει μια μερα που θα το χασεις......μα αυτο θα σε πληρωνει τοσο ως μεσα σου, θα σ'εχει κανει τοσο πλουσιο, τοσον ωριμο, θα σ'εχει φερει τοσο μεσα στο ολο νοημα της ζωης σου, της ζωης ολου του κοσμου, που μια και καποτε το αξιωθηκες, σου μενει δωρο σου ακριβο, βαθια αναφαιρετο, που το κατεχεις εσαει, σαρκα της σαρκας σου, χωρις ν'αφηνει ουτε μια πτυχη κενη για την ενεδρα της φθορας και της πικριας.."
Νασος Δετζωρτζης
at 11:56 μ.μ., 
Καμμια τοσο δυνατη αγαπη δεν μπορει να χαθει...
Παντα υπαρχεινα σε προσεχει..ν ακολουθει σιωπηλα τα βημματα σου...
Παντα οι ανθρωποι που φευγουν τριγυρνουν αναμεσα μας... μεσα μας...
Σαν σημερα.. δυσκολη μερα... ισως καποτε μερα χαρας...σημερα νοσταλγιας και πικρας
Να τον θυμασαι... εγω παντως να ξερεις αναψα και γι αυτον ενα κερακι.. να τον θυμασαι Μικρε πριγκηπα γιατι απ οτι φαινεται πρεπει ητσν ενας βασιλιας❤
Πολυ τρυφερο...
Τις καλημερες μου.