Χαράματα. Άλλη μια νύχτα απομακρύνεται. Μα δεν φεύγει. Ένα απέραντο σκοτάδι έχει απλωθεί από πάνω μου. Διεκδικεί την ζωή μου. Τυλίγει το "είναι" μου. Σε μια απόλυτη ηρεμία. Νεκρική. Που σπάει μόνο όταν γεμίζω το ποτήρι μου με το νέκταρ των θεών. Την μοναδική συντροφιά στην καταιγίδα των σκέψεων. Συντροφιά σε όνειρα άυλα. Προσπαθούν να μην χάσουν την τελευταία ανάσα που τα κρατά ζωντανά. Μα σε λίγο…. θα έχουν ξεψυχήσει κι αυτά.
Κοιτάω απέναντι. Εκεί. Στην χώρα του ποτέ και του πουθενά. Εκεί που οι ήρωες των ονείρων μας συνθλίβονται σαν άμορφη μάζα μαζί με σακατεμένες προσδοκίες. Εκεί που η ύπαρξη εξαρτάται από την μη παρουσία. Στην χώρα της μεταποίησης των συναισθημάτων. Ταπεινός υπήκοος κι εγώ αυτού του βασιλείου. Υποβάλω τα σέβη μου στον γυμνό βασιλιά.
Δεν ξέρω αν η μοναξιά βρήκε εμένα ή εγώ εκείνη. Ίσως και να μη θέλω να το μάθω ποτέ. Θέλω όμως ετούτη την στιγμή να κλάψω. Το θέλω τόσο…. τόσο πολύ που ίσως και να τα καταφέρω…………….
Γειάσου Πριγκηπάκο..και γώ το έχω νιώσει αυτό που λές άπειρες φορές...και ναί δεν είναι καθόλου ευχάριστο...έχεις δίκιο..αλλά γιατί όμως όοοοοοολη αυτή η απογοήτευση;;;...όοοοοοολος αυτός ο πόνος;;;....εγώ όταν αισθάνομαι έτσι λέω πάντα στον εαυτό μου ότι- δεν μπορεί να έσβησε εντελώς το φώς...κάπου υπάρχει ακόμη μιά μικρή αχτίδα του...και κάποια στιγμή θα τη δώ'και θα με αγγίξει'και τότε θα ναι όμορφα'το ξέρω καλέ μου αργεί να βγεί αυτή η αχτίδα που θα σε αγγίξει και σένα και θα σου δώσει χαρά και ελπίδα και θα σου δείξει ότι δεν έσβησε το γέλιο για πάντα και ότι δε χάθηκαν όλα για πάντα...ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και πολύυυυυυυυ καλύτερα...αλλά...κάνε υπομονή καλέ μου...είμαι σίγουρη ότι θα τη δείς σύντομα...και είμαι σίγουρη ότι τότε θα γίνεις ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο... το ξέρω είναι δύσκολο..αλλά θέλει λίιιιιιγη υπομονή...και όλα θα πάνε καλά..θα το δείς.Φιλιά πολλά,Αθανασία.