Πότε κοίταξες για τελευταία φορά τον καθρέπτη;
Πότε ένιωσες ντροπή γι αυτό που είδες μπροστά σου;
Πότε κοιμήθηκες τελευταία φορά χωρίς τύψεις;
Πότε αηδίασες για ακόμα μια φορά με τον εαυτό σου;
Πότε δάκρυσες για τελευταία φορά αληθινά;
Πότε ξεπούλησες πάλι τον εαυτό σου;
Πότε ονειρεύτηκες ξανά με όνειρα δανεικά;
Πότε έκοψες τα φτερά της ψυχής σου;
Πότε σκότωσες το παιδί που είχες μέσα σου;
Πότε μίλησες τελευταία φορά με την θάλασσα;
Πότε χόρεψες μαζί με την φωτιά;
Πότε έγραψες τους τελευταίους σου στίχους;
Πότε μύρισες τελευταία φορά ένα τριαντάφυλλο;
Πότε εγκατέλειψες την Ιθάκη σου;
Πότε γεννήθηκε η τελευταία ελπίδα μέσα σου;
Πότε ανέβηκες πάνω στο σύννεφο της μοναξιάς;
Απάντησε ρε!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πότε;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
"Βυθίζομαι Σ'Αυτό Που Μισώ"
Γειάσου Πριγκηπά μας...πολύ ωραίο το μικρό σου κείμενο..έχεις δίκιο αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε....πάντα υπάρχει η ελπίδα να γίνουν όλα καλύτερα στη ζωή μας...αυτή ποτέ δε χάνεται και δεν πρέπει να τη χάσουμε...και νομίζω πάντα υπάρχει μέσα στις ψυχές όλων μας....έστω και μικρή πολύ μικρή..αλλά υπάρχει όμως...Με αγάπη,Αθανασία.