Για να είμαι ειλικρινής, πράγμα σπάνιο για μένα, ούτε φέτος ήμουν καλό παιδί. Συνέχισα λοιπόν να είμαι αδιάφορος γι αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Κοιτούσα όπως πέρσι (και πρόπερσι), να εξυπηρετήσω το ατομικό μου συμφέρον. Δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπάθησα να αρπάξω με το έτσι θέλω παιχνίδια άλλων παιδιών, αλλά και η ζήλια που ένιωθα με την χαρά των “φίλων” μου. Πριν ένα μήνα μάλιστα έφτασα στο σημείο να καρφώσω την Ελενίτσα, μια συμμαθήτρια μου, στην δασκάλα της τάξης επειδή μουτζούρωσε το θρανίο μου.
Δεν έχω εγκαταλείψει επίσης την τακτική να κάνω ζημιές και να ρίχνω σε άλλους τις ευθύνες των πράξεων μου. Αυτό βέβαια το πήρα από την μαμά και τον μπαμπά που χρόνια τώρα ψηφίζουν τους ίδιους και τους ίδιους και την επόμενη μέρα τους βρίζουν σαν να μην ευθύνονται καθόλου οι ίδιοι.
Δεν θυμάμαι επίσης να βοήθησα κάποιον φέτος. Αν και μου ζητήθηκε αρκετές φορές. Δεν είχα όμως ποτέ τον χρόνο ή την διάθεση, αλλά και το χαρτζιλίκι μου δεν θέλω να το μοιράζω δεξιά και αριστερά. Ότι μου περισσεύει προτιμώ να το βάζω στον κουμπαρά μου.
Δεν ξέρω λοιπόν γιατί σου γράφω αφού είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν πρέπει να περιμένω κάποιο δώρο από σένα. Ίσως το κάνω γιατί είμαι παιδί ακόμα και ότι κάνω κάποιος μου είπε ή μου έδειξε να το κάνω. Ίσως γιατί υπάρχει ακόμα ο χρόνος, μέχρι να μεγαλώσω, να μου μάθουν να γίνω ένα διαφορετικό παιδί……………"
Ο πητερ παν μεγαλωσε και δεν θα παει ποτε στην χωρα του ποτε.
Στην χωρα τον χαμενων ονειρων κατοικουν μονο ξεθωριασμενες μπαλαρινες και χαλασμενα στρατιωτακια.
Δεν σταματησε ο αη Βασιλης να υπαρχει..
Τα παιδια σταματησαν να υπαρχουν.