ΣΕ διαβάζω και κάθε λέξη ένα κρυφό χαμόγελο σε σένα.
Αναρωτιέμαι αν σε καταλαβαίνω.
Μάλλον ναι.

Σε φιλώ...

είσαι έτοιμος για ζωή, τί περιμένεις?

μόνιασες με τη μοναξιά σου
και αγκάλιασες τις μνήμες σου?
αλλού είναι η ζωή,και το ξέρεις,

εκεί που θα γράφεις αργότερα για τον κόμπο στο στομάχι,
για τον γοργό ανασασμό,
για τη στιγμή που η ανάσα απ το ταίρι σου θα ναι ζωοδοτούσα στο φιλί και ανατριχίλα στο χάδι.

τότε που η προσευχή θα ναι να μην τελειώσει ποτέ αυτό το θαύμα.

τότε που τα βήματά σου θα τα οδηγεί το χώμα που πατάει εκείνη, ερωτικά μαγνητισμένος προς τα εκεί.

στον αφόρητο πόνο, τα ζησες όλα αυτά, καθόλου μη λυπάσαι

στην υγειά του ερώτα και καλώς να έρθει, όπως τον αντέχεις και λίγο παραπάνω.
καλημέρα

Πιό μαύρο κι απ΄το μαύρο πρίγκηπα...
Συγκλονιστικό...
(Όπως και το τραγούδι)

Σε νιώθω μωρέ πρίγκηπα...
Αλλά και πάλι σε λίγες ώρες έρχεται το ξημέρωμα.

Να αγγίξω τις στιγμές κι ας στάξουν αίμα.

Horace,
Κι εγώ αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνω το εαυτό μου πολλές φορές............

Κώστα,
Σ'ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.
Καλώς ήρθες.......

Σμαρτούλα,
Το τραγούδι σίγουρα ναι........

Χνουδίτσα,
Το ξέρω.Αλήθεια το ξέρω..........

Νίνα,
Πραγματικά.Κι ας αναμειχθεί με το δικό μας.........

...αν ζωή θα πει: τυράννησε, μίσησε, βασάνισε, τότε θα μάθουμε μια άλλη λέξη: αγάπησε. Θα την φτιάξουμε με υπομονή.
Η αγάπη είναι το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου.

Τι και αν ο απαισιόδοξος είναι ένας πολύ καλά ενημερωμένος αισιόδοξος; Εμεις το μαύρο θα σε βοηθήσουμε να το κάνεις κόκκινο, κίτρινο, πράσινο και μπλέ.

Γιατί η ζωή δεν περιμένει....