Σαν μια νύχτα αδούλωτη, άφησες τον ουρανό σπίτι σου και κατηφόρισες σε δρόμους πύρινους.
Κάμποσοι θεοί προστάτες προσπάθησαν να σε σταματήσουν, μα εσύ λάτρεψες περισσότερο το άγνωστο από την σιγουριά.
Σαν μια παλίρροια σειρήνα που σε προσκαλούσε κάθε τόσο με τις μυστικές επισκέψεις της.
Σαν ψυχή και σώμα μαζί που τα σάρωνε ένα άσβεστο πάθος για το απόλυτο ταξίδι.
Με άλογο την σκέψη και άμαξα την επιθυμία για λύτρωση από την κατάρα της αιωνιότητας.
Ποιος προδότης χειμώνας σε τρόμαζε τόσα χρόνια να καείς μαζί με τον ήλιο;
Ποια τρυφερή Άνοιξη άνθιζε τώρα μπροστά στα χείλη σου;
Ζάπλουτοι άρχοντες που εκλιπαρούν να αγοράσουν λίγη απ’ την πορφυρή καρδιά σου και καμπουριασμένοι δούλοι, συνοδοί στη θέα των ματιών σου.
Φρουροί του χρόνου που προσπαθούν απεγνωσμένα να κλέψουν το εισιτήριο σου. Επιδεικνύεις την δίψα σου σε χρώμα καθάριο μα ορατό σε λίγους μόνο.
Γεννιέσαι ξανά μέσα σε λίμνες έκστασης και ονείρου.
Σαν ευχή που βρίσκει απρόσμενα το βάλσαμο προορισμό της.
Σε μέρη που δεν σκλαβώθηκαν ποτέ και από κανένα.
Που ζήλεψαν μόνο την πρώτη αυγή να αντικρίσουν.
Την ελπίδα που πλάνεψε κι εσένα να αποζητήσεις.
Με βήματα πάνω σε φεγγάρια που κινούνται πάντα γύρω από το άγριο ξύπνημα της θάλασσας και της στεριάς.
Της γέννησης ενός μωρού και του θανάτου ενός γέροντα.
Της απόλυτης θλίψης και της παντοτινής χαράς.