Όπου κι αν κοιτάξω γύρω μου ανθρωπάκια. Ανθρωποειδή. Ρομποτάκια. Τηλεκατευθυνόμενα όντα που άγονται και φέρονται από ΜΜΕ, πολιτικούς, συνδικαλιστές, γκόμενους/ες, φήμες και κουτσομπολιά. Όντα όπου το μυαλό παίζει διακοσμητικό ρόλο πάνω τους. Όντα που στην σπάνια περίπτωση που θα το χρησιμοποιήσουν θα είναι για πονηριά. Κοινώς πουστιά. Ανθρωπάκια που διεκδικούν δικαιώματα χωρίς να εκτελούν τις υποχρεώσεις τους. Όντα χωρίς ζωή που προσπαθούν να δανειστούν αναπνοές για να ξεγελάσουν την ανυπαρξία τους. Ανθρωπάκια που αναπαράγονται και δημιουργούν και άλλα ανθρωπάκια. Ανθρωποειδή που τους φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει. Χειροκροτητές που χαμογελάνε ηλίθια και κουνάνε τα χεράκια στη προκυμαία, περιμένοντας τον "κύριο νομάρχη" όπως ακριβώς περιγράφει και ο Καρυωτάκης στην "Πρέβεζα". Ανθρωπάκια που τους πετάνε ένα κόκαλο και νομίζουν ότι τρώνε τούρτα. Όντα φοβισμένα που δεν έχουν τ’ αρχίδια να βγουν μπροστά και να υπερασπιστούν το δίκιο. Ανθρωπάκια που λατρεύουν τον εαυτούλη τους. Ανθρωπάκια που θα κρύβονται πάντα πίσω από τον ίσκιο τους.
Ηλίθια όντα……………
*Είμαι οργισμένος...........
Κοιτάζω γύρω μου και κάθε ματιά είναι μια πληγή.
Αγγίζω τις μνήμες μου και κάθε μία μαχαίρι στην ψυχή μου.
Ονειρεύομαι και κάθε όνειρο ένας αφόρητος πόνος.
Δακρύζω και κάθε δάκρυ ένοχη σιωπή.
Σκέφτομαι και κάθε σκέψη μια μεγάλη οδύσσεια.
Μυρίζω και κάθε οσμή ίδια με την προηγούμενη.
Γράφω και κάθε λέξη μια μικρή περιπέτεια.
Περπατάω και κάθε μου βήμα ένας άγνωστος προορισμός.
Προσεύχομαι και κάθε προσευχή μία συγνώμη.
Χαμογελάω και κάθε χαμόγελο μία απελπισία.
Κρύβομαι και κάθε κρυψώνα μια διαφυγή.
Ταξιδεύω και κάθε ταξίδι μια αναζήτηση.
Ανασαίνω και κάθε ανάσα ένας θάνατος.