Τι είπες; Άκουσα καλά; Ονειρεύεσαι; Τολμάς και ονειρεύεσαι; Ποιόν ρώτησες ρε τσόγλανε; Ποιος σου έδωσε την άδεια να ονειρεύεσαι; Ξεχνάς ότι στους όρους της σύμβασης που υπέγραψες όταν γεννήθηκες αναφέρετε σαφώς ότι απαγορεύονται τα όνειρα;
Όλοι οι άλλοι που δέχονται την πραγματικότητα όπως την προσφέρουμε, είναι βλάκες; Για σκέψου ρε κωλόπαιδο τι θα γινόταν, αν όλοι άρχιζαν να ονειρεύονται; Για ποιον φτιάχνουμε όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου; Αυτοκίνητα,σπίτια,ρούχα,τηλέφωνα,υπολογιστές,δίκτυα,δρόμους……..
Για σένα ρε αχάριστε. Κι εσύ αντί για ευχαριστώ, τολμάς και ονειρεύεσαι;
Και τι ονειρεύεσαι για να έχουμε καλό ερώτημα; Ευαισθησίες και άλλες τέτοιες μαλακίες;

Για συμμορφώσου όσο είναι καιρός. Γιατί διαφορετικά θα υποστείς τις συνέπειες. Και μην περιμένεις κανέναν να σε βοηθήσει………………

*Ο τίτλος του post είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο του Γ. Αγγελάκα
"Πως Τολμάς Και Αμφισβητείς Τσόγλανε;"

Τι γίνεται όταν θέλεις να γράψεις και δεν μπορείς;

Όταν οι λέξεις αιχμαλωτίζονται μέσα στο στόμα;
Όταν το μόνο που μπορείς να δεις είναι σκιές;
Όταν το μόνο που μπορείς να ακούσεις είναι ο ήχος της σιωπής;

Τι γίνεται αλήθεια τότε;

Δεν μπορεί να μ’ ακούσει κάποιος και να μου απαντήσει;
Γιατί θα πρέπει δηλαδή να φωνάξω;
Από πότε οι κραυγές γίνανε το μοναδικό ερέθισμα ανταπόκρισης;

Ντρέπομαι για μένα που δεν μπορώ να κάνω πια τίποτα…
Λυπάμαι και για όλους εσάς που με ανέχεστε ακόμα……

Γράμματα σε αταξία. Απλωμένα με πολύχρωμα μανταλάκια κάτω από ένα συννεφιασμένο γκρι ουρανό. Ξέμειναν να περιμένουν το πραγματικό καλοκαίρι. Χωρίς ήλιο θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να στεγνώσουν. Στριμώχνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν λέξεις. Λέξεις άδειες, κενές, που προσπαθούν να σχηματίσουν πρόταση. Χωρίς υποκείμενο. Χωρίς αντικείμενο. Χωρίς ρήμα.

Χωρίς κανένα νόημα……………….