Τι να πεις σε ένα κόσμο,
Που χάνει 1.000.000 δέντρα
Και σου απαντάει:
"Ευτυχώς δεν κάηκε κανένα σπίτι";
Τι να πεις σε ένα ζώο,
Που πιστεύει ακράδαντα
Ότι η δική του ζωή
Έχει μεγαλύτερη αξία
Από τις άλλες ζωές γύρω του;
Τι να πεις σε ένα σύνολο,
Που δημιουργεί με κάθε τρόπο
Τη σημερινή του ευκολία,
Ξέροντας ότι θα γίνει
Tο αυριανό του πρόβλημα;
Τι να πεις σε ένα Ζώον,
Που είναι τόσο Ζώον,
Ώστε δεν ξέρει ότι είναι Ζώον;
*Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 1-7-2007
| |
at 10:04 μ.μ., 
Horace
at 10:25 μ.μ., Αλεξάνδρα
θέλω να ζήσω σ΄ένα κόσμο που η προτεραιότητά του δεν θα είναι το τσιμεντένιο σπίτι που ξανα-δημιουργείτε σε 6 μήνες, αλλά τα δέντρα που χρειάζονται 60 χρόνια για να γίνουν.
Θέλω να ζήσω σ΄έναν κόσμο που ο αυτοσεβασμός θα ορίζει ότι όλα τα πλάσματα της γης αξιώνουν και αυτά σεβασμό.
Μέχρι τότε θα πονάω και θα θρηνώ για τις ανθρώπινες επιλογές...
Αααα και καλό μήνα
Αυτήν ακριβώς την εικόνα πρωτοείδα και γω οταν γύρισα σπίτι εκείνη την νύχτα. Και ένοιωσα πολύ πόνο.
και με έπιασε πάλι η απόγνωση για το σταχτί μέλλον.
λυπάμαι και ντρέπομαι για τους ανθρώπους.
φοβάμαι που έχουμε τόση δύναμη να κάνουμε κακό και τόσο αδυναμία να κάνουμε καλό...
γειά σου μικρέ πρίγκηπα.
χ
at 11:32 π.μ., Νίνα
at 11:55 π.μ., 
at 2:45 π.μ.,
το θέμα δεν είναι τι να πεις..
το θέμα είναι τι θα κάνεις!
τι θα ΚΑΝΕΙΣ τώρα..
που ο άδικος θάνατος της φύσης δέιχνει το μαρτυρικό μας θάνατο..
οφου οφου..
:(