Η “Ιθάκη” δεν έχει αεροδρόμιο. Η “Ιθάκη” έχει μόνο λιμάνι. Η “Ιθάκη” δεν είναι ο προορισμός. Η “Ιθάκη” είναι το ταξίδι. Η “Ιθάκη” είναι η ίδια η ζωή………
"IRONIC"
Η “Ιθάκη” δεν έχει αεροδρόμιο. Η “Ιθάκη” έχει μόνο λιμάνι. Η “Ιθάκη” δεν είναι ο προορισμός. Η “Ιθάκη” είναι το ταξίδι. Η “Ιθάκη” είναι η ίδια η ζωή………
Οφείλω καταρχήν να ζητήσω συγνώμη για τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσω. Δεν με χαρακτηρίζουν σαν άνθρωπο, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορώ να εκφραστώ διαφορετικά.
Αφού όλοι αυτοί οι μαλάκες κατάντησαν την παιδεία και τα πανεπιστήμια σε αυτό το χάλι που βρίσκονται σήμερα, οι ίδιοι αυτοί μαλάκες έρχονται για να την αναγεννήσουν. Πως; Κάνοντας την γνώση εμπόρευμα. Και μάλιστα επί ζυγίω.
ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΑΛΗΤΕΣ.
*Γιατί δεν αφήνουν λέει τους φοιτητές που δεν θέλουν την κατάληψη να δώσουν τα μαθήματα τους. Με την ίδια λογική ρε μαλάκα που πρέπει να ανέχομαι κι εγώ τους ηλίθιους που ψηφίζεις. Γιατί δεν τους αφήνουν να πάρουν το πτυχίο τους; Ποιο πτυχίο μωρή βλαμμένη; Αυτό που στην καλύτερη περίπτωση θα στολίζει ένα τοίχο; Ή που στην χειρότερη θα γίνει φωτοτυπίες για να τυλίγει σουβλάκια;
Άδραξε την μέρα και όσο μπορείς
Μείωσε στο ελάχιστο
Την εμπιστοσύνη σου στο αύριο.
Και στην δύση ένας πλανήτης
Αιωρούμενος…
Κάτω από ένα αστέρι
Ψάξε για κάτι όμορφο
Και θα το βρεις, δεν είναι μακριά
Ποτέ δεν είναι μακριά.
Το πώς θα πεθάνεις
Ή το πότε.
Μπορείς μόνο να αποφασίσεις
Το πώς θα ζήσεις.
Τώρα.
“Θα γευτώ την ζωή αύριο”,
παραδίνεται σε μια επικίνδυνη
φαντασίωση για την ζωή.
Η ζωή που
Μας φέρνει η αυγή
Είναι η μόνη ζωή
Που έχουμε.
Για την Ιθάκη
Να εύχεσαι να είναι
Μακρύς ο δρόμος,
Γεμάτος περιπέτειες,
Γεμάτος γνώσεις.
Της ημέρας….και
Άντεξε υπομονετικά τα κακά.
Βλέπεις, μόνο η σημερινή
Μέρα είναι δική μας.
Είμαστε νεκροί
Για το χθες, και
Δεν έχουμε γεννηθεί
Για το αύριο.
Που περνά στην ζωή μου
Πείθομαι όλο και περισσότερο
Ότι αυτό που πάει χαμένο στην ζωή
Είναι η αγάπη που δεν προσφέραμε,
Οι δυνάμεις που έμειναν σε αχρηστία,
Η εγωιστική φρονιμάδα που
Δεν ρισκάρει τίποτα.
Αν το ποθείς μετά μανίας.
Πρέπει να το ποθείς
Με τόση οργιαστική δύναμη,
Που να εκρήγνυται μέσα από το δέρμα
Και να ενώνεται με την ενέργεια
Που δημιούργησε τον κόσμο.
Γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε
Ότι έχουμε περιορισμένο χρόνο
Στη γη – και ότι δεν υπάρχει
Κανένας τρόπος να γνωρίζουμε
Πότε τελειώνει ο χρόνος μας,
Μόνο τότε είναι που αρχίζουμε
Να ζούμε την κάθε μέρα
Στην ύστατη πληρότητα της
Σαν να ήταν η μοναδική
Που έχουμε.
Με βάση τα επιτεύγματα, ασήμαντα
Ή μνημειώδη, καθώς προχωράς…
Αντίθετα, ξύπνα και αναγνώρισε
Την αξία στο καθετί που συναντάς
Στο δρόμο σου. Απόλαυσε
Τα λουλούδια, που υπάρχουν
Για να ευχαριστιέσαι εσύ. Ταίριαξε
Αρμονικά τον ρυθμό σου
Με την ανατολή, τα μικρά παιδιά,
Το γέλιο, τη βροχή και τα πουλιά.
Απορρόφησε τα όλα…δεν υπάρχει
Δρόμος για την ευτυχία.
Η ευτυχία είναι ο δρόμος.
Ο χρόνος γοργά κυλάει.
Γιατί αύριο, να ξέρεις,
Νεκρό θα το βρείς το λουλούδι
Που τώρα γελάει.
Θα προτιμούσα να μου κλέβαν
Χρόνια από την ζωή μου παρά
Να μου πάρουν μια στιγμή.
Σ’ ένα κόκκο της άμμου
Και τον ουρανό μέσα
Σ’ ένα αγριολούλουδο
Να κρατάς το άπειρο
Στην παλάμη του χεριού σου
Και τη αιωνιότητα
Μέσα σε μια ώρα.
Τρίτη και Τετάρτη
Πρέπει να παράπεσε
Η αληθινή σου μέρα.
Μέχρι την δουλειά υπάρχουν
Μικρές γωνιές ευτυχίας.
Ένα πουλί, ένας κήπος,
Το “γεια σου” ενός φίλου,
Το χαμόγελο ενός παιδιού,
Μια γάτα στην λιακάδα
Που ζητάει ένα χάδι.
Αναγνώρισε τα
Ή αγνόησε τα. Η επιλογή
Είναι πάντα δική σου.
Μετανιώνει περισσότερο
Ένας άνθρωπος
Στην ζωή του είναι αυτές
Που δεν έκανε
Όταν είχε την ευκαιρία.
Και χάνουμε εκείνη την αρχική
Οξυδερκή θέαση του κόσμου.
Μας λείπει το λαμπύρισμα
Της δροσοσταλίδας, η σκιά
Των φύλλων, οι αράχνες
Που τρέχουν να κρυφτούν,
Η γυαλάδα μιας λακκούβας
Με λασπόνερα. Ξοδεύουμε χρόνο
Ανησυχώντας. Και ανακαλύπτουμε
Πως οι μέρες έρχονται
Και φεύγουν, καθεμιά θαμπή,
Καθεμιά σαν την προηγούμενη.
Από τον χρόνο σου.
Οι μέρες έρχονται
Και φεύγουν. Σύντομα
Κι εσύ θα γεράσεις.
Δες εκεί στην αυλή
Πως ο πάγος λάμπει
Άσπρος και ψυχρός
Και σκληρός,
Πάνω στο χορτάρι
Που κάποτε ήταν πράσινο.
Για την ομορφιά, αγόρασε την
Και μην υπολογίσεις ποτέ
Το κόστος. Για μια ώρα
Από το αγνό τραγούδισμα
Της ειρήνης μέτρα πολλά χρόνια
Διαμάχης που έχεις χάσει
Και για μια ανάσα έκστασης
Δώσε ότι έχεις υπάρξει
Ή θα μπορούσες ποτέ να είσαι.
Προκειμένου
Να βγάλουν
Τα προς το ζην
Ξεχνούν
Να ζήσουν
Margaret Fuller
Κάθε μέρα που ζω
Λέω στον εαυτό μου:
“Ο ορατός κόσμος
είναι δικός σου,
χρησιμοποίησε τον,
άλλαξε τον,
αλλά κάνε γρήγορα,
γιατί η νύχτα
έρχεται γοργά
και τίποτα δεν τελειώνει
τελείως ποτέ. Τίποτα.
Χωρίς να έχω ζήσει.
Δεν θα ζήσω με τον φόβο
Μην πέσω ή μην πιάσω φωτιά.
Στο τέλος της ζωής μου
Και να ανακαλύψω ότι
Έζησα μόνο το μάκρος της
Στο χρόνο.
Θέλω να ζήσω
Και το πλάτος της.
Η ζωή βρίσκεται
στο εδώ και τώρα,
όχι στο εκεί και ύστερα.
Η μέρα με όλες τις δουλειές
Και τις χαρές που φέρνει
Στο κατώφλι μας είναι
Η έκφραση της αιώνιας ζωής.
Είτε την συναντάμε και τη ζούμε
Είτε την χάνουμε.
Δε θα πω ποτέ
“Μετανιώνω γι’ αυτό”
Θα πω: “Δεν μετανιώνω
Για τίποτα απολύτως.
Ήρθα, έφυγα
Και τα έκανα όλα”.