Χαράματα. Άλλη μια νύχτα απομακρύνεται. Μα δεν φεύγει. Ένα απέραντο σκοτάδι έχει απλωθεί από πάνω μου. Διεκδικεί την ζωή μου. Τυλίγει το "είναι" μου. Σε μια απόλυτη ηρεμία. Νεκρική. Που σπάει μόνο όταν γεμίζω το ποτήρι μου με το νέκταρ των θεών. Την μοναδική συντροφιά στην καταιγίδα των σκέψεων. Συντροφιά σε όνειρα άυλα. Προσπαθούν να μην χάσουν την τελευταία ανάσα που τα κρατά ζωντανά. Μα σε λίγο…. θα έχουν ξεψυχήσει κι αυτά.

Κοιτάω απέναντι. Εκεί. Στην χώρα του ποτέ και του πουθενά. Εκεί που οι ήρωες των ονείρων μας συνθλίβονται σαν άμορφη μάζα μαζί με σακατεμένες προσδοκίες. Εκεί που η ύπαρξη εξαρτάται από την μη παρουσία. Στην χώρα της μεταποίησης των συναισθημάτων. Ταπεινός υπήκοος κι εγώ αυτού του βασιλείου. Υποβάλω τα σέβη μου στον γυμνό βασιλιά.

Δεν ξέρω αν η μοναξιά βρήκε εμένα ή εγώ εκείνη. Ίσως και να μη θέλω να το μάθω ποτέ. Θέλω όμως ετούτη την στιγμή να κλάψω. Το θέλω τόσο…. τόσο πολύ που ίσως και να τα καταφέρω…………….