Οι δρόμοι φωταγωγούνται. Τα σπίτια στολίζονται. Τα καταστήματα ετοιμάζονται. Όλα δείχνουν ότι οι γιορτές πλησιάζουν. Παντού θα κυριαρχούν πολύχρωμα λαμπιόνια έτοιμα να δώσουν χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας. Σε λίγες μέρες, αν όχι ήδη, όλοι ή σχεδόν όλοι, θα αλλάξουμε "κουστούμι" και για λίγο καιρό θα φοράμε αυτό της αγάπης, της φιλευσπλαχνίας και του ενδιαφέροντος για τον διπλανό μας. Συμβουλή δική μου; Ας το σιδερώσουμε λίγο πρώτα γιατί έχει να φορεθεί πολύ καιρό και σίγουρα θα είναι τσαλακωμένο.

Ξαφνικά λοιπόν και ως εκ θαύματος, για το ίδιο παιδί που βλέπαμε μέσα στην βροχή έξω από το μετρό να προσπαθεί να πουλήσει μία ομπρέλα για να ζήσει, και προσπερνούσαμε έως σήμερα αδιάφορα, τώρα αυτή η εικόνα θα μας κινητοποιεί . Ίσως οι πιο ευαίσθητοι να ρίξουν και κάνα δάκρυ. Γίνομαι κυνικός; Μακάρι να τα βλέπω εγώ έτσι και να μην είναι στην πραγματικότητα.

Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν τα Χριστούγεννα πιτσιρικάς. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα. Όλο αυτό το παραμύθι. Όταν έπεφτε και λίγο χιόνι δε, ήταν η καλύτερη μου. Με τα χρόνια όλα χάθηκαν. Όλη αυτή η μαγεία. Μένω μόνο να χαίρομαι με την χαρά των παιδιών. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να αλλάξουν "φορεσιά". Γι’ αυτό και τα λατρεύω……………

Αισθάνομαι τον εαυτό μου να αιωρείται.
Νοιώθω να μην ανήκω πουθενά.
Ούτε στο τώρα. Ούτε στο πριν. Ούτε στο μετά.
Χωρίς αρχή. Χωρίς τέλος.
Μετέωρος στον χώρο και στον χρόνο.
Γύρω μου περιστρέφονται μόνο σωματίδια,
που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι.
Σκιές που βάφτισαν την ματαιοδοξία τους ανάγκη.
Την μισαλλοδοξία τους όνειρο.
Δορυφόροι ενός ξεφτι(λι)σμένου προτύπου.
Οσφραίνονται την απουσία μου, ενώ διαπερνούν το άϋλο παρόν μου.
Στροβιλίζομαι μαζί με τις μνήμες μου.
Παρασύρομαι σε διαστάσεις ασύμμετρες. Ανελαστικές.
Μεταμορφώνομαι σε είδος προς εξαφάνιση.
Η ανθρώπινη μου υπόσταση πιάνει Limit Down.
Αποσύρω τον εαυτό μου από το ταμπλό διαπραγμάτευσης.
Μένω να κοιτώ μόνο μια πτώση,
χωρίς να διακρίνω το τελικό σημείο πρόσκρουσης.
Ίσως να μην υπάρχει καν τέτοιο.
Ίσως πάλι να πρέπει να το δημιουργήσω…………………